کد مطلب:41767 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:147
خوراكتان گاهی علهز (معجونی آمیخته از خون و كرك شتر) و گاهی هبیده (دانه های تلخ حنظل) و زمانی هم مردار و لاشه حیوانات و خون آنها بود. از طعامهای خشن و ناگوار و آبهای آلوده و بویناك بهره می جستید و در كنار سنگهای سخت و بتهای گمراه كننده منزل می گزیدید. و خون یكدیگر را می ریختید و افرادتان را به اسارت می بردید. خداوند منّان قریش را با نزول سه آیه از قرآن كریم، تخصیص داد و عرب را به طور عموم به یك آیه. اما آیاتی كه درباره قریش فرموده است، نخست آنكه فرمود:ای مؤمنان بیاد آرید زمانی را كه شما اندك بودید و در میان انبوه دشمن می زیستید، آنها شما را در زمین (مكه) خوار و ضعیف می شمردند. و شما از هجوم مشركان بر خود ترسان بودید. تا آنكه خدا شما را در پناه خود آورد و بیاری خود نیرومندی و نصرت عطا فرمود. و از بهترین غنائم و خواركی ها روزی شما قرار داد. باشد تا [صفحه 298] شكرگزار باشید.[1] . دیگر آنكه فرمود: خدا به كسانی از شما بندگان كه ایمان آورد و رفتار نیكو داشته باشد وعده فرموده كه (در ظهور امام زمان (ع)) در زمین خلافت دهد. چنانكه امم صالح پیامبران سلف، جانیشین پیشینیان خود شدند. و علاوه بر خلاف، آئین پسندیده آنان را بر همه ادیان تمكین و تسلط دهد و به همه مومنان، پس از خوف و ترس از دشمنان، ایمنی كامل دهد تا مرا به یگانگی بی هیچ شایته شركت و ریا پرستش كنند، و بعد از آن هر كه كافر گشت به حقیقت همان فاسقان تبه كارند.[2] . سوم گفتار قریش به رسول خدا(ص) است، آنگاه كه ایشان را به اسلام و هجرت فرا می خواند، گفتند: اگر ما با تو همراهی كنیم و اسلام را كه طریق هدایت است پیروی نماییم ما را از سرزمینمان بیرون خواهند كرد (در پاسخ آنها بگو) آیا ما حرم مكه را برای ایشان محل امن و آسایش قرار ندادیم تا به این مكان از هر سوی، انواع نعمت و ثمرات كه روزی آنها كرده ایم- بیاورند؟ حقیقت این است كه اكثر مردم نادانند.[3] . اما آیه ای كه درباره عموم عرب است: به یاد آرید كه این نعمت بزرگ خدا را كه شما با هم دشمن بودید و خدا در دلهای شما الفت و مهربانی انداخت و به لطف او همه برادر دینی یكدیگر شدید در صورتی كه در پرتگاه آتش بودید خدا شما را نجات داد....[4] . پس نعمت اسلام و پیامبر چه نعمت بزرگی است اگر دست از آن نشویید و به سوی دیگری نروید! و چه مصیبت عظیمی است اگر بدو نگروید و از آن روی [صفحه 299] گردانید؟! پس از چندی، پیامبر خدا(ص) بعد از آنكه بار رسالت و مسؤولیت خویش را به انجام رسانید، دیده از جهان برگرفت. مصیبت فقدان او برای همه مؤمنان جانگداز بود و برای نزدیكان و دودمان وی بخصوص سخت اندهبار و عظیم بود. مصیبتی كه مؤمنان به مانند آن دچار نشده بودند و پس از آن نیز هرگز چنان روز سختی را مشاهده نخواهند كرد. آن بزرگوار از این جهان رخت بربست و كتاب خدا و اهل بیت خود را بر جای گذاشت. آنها دو پیشوایند كه هیچگاه اختلاف ندارند و دو برادرند كه دست در دست هم دارند و با یكدیگر دشمنی ندارند و دو همراهند كه جدایی نمی پذیرند.قال علی (ع):... بعث محمدا و انتم معاشر العرب علی شر حال، یعذو احدكم كلبه و یقتل ولده و یغیر علی غیره فیرجع و قد اغیر علیه، تاكلون العلهز و الهبیده و المیته و الدم، منیخون علی احجار خشن و اوان مضله تاكلون الطعام الجشب و تشربون الما الاجن، تسافكون دماكم و یسبی بعضكم بعضا، و قد خص الله قریشا بثلاث ایات و عم العرب بایه. فاما الایات اللواتی فی قریش فهو قوله تعالی: (و اذكروا اذا اتبم قلیل مستضعفون فی الارض تخافون ان تبخطفكم الناس فاواكم و ایدكم بنصره و رزقكم من الطیبات اعلكم تشكرون). و الثانیه (وعا الله الذین آمنوا منكم و عملوا الصالحات لیستخلفنهم فی الارض كما استخلف الذین من قبلهم و لیمكنن لهم دینهم الذی ارتضی لهم و لیبدلنهم من بهد خوفهم امنا یعبدوننی لایشركون بی شیئا و من كفر بعد ذلك فاولئك هم الفاسقون ) والثالثه قول قریش لنبی الله تعالی حین دعاهم الی الاسلام و الهجره فقالوا: (ان نتبع الهدی معك نتخلف من ازضنا). فقال الله تعالی: (او لم نمكن لهم حرما امنا یجبی الیه ثمرات كل شی رزقا من ادنا و لكن اكثرهم لایعلمون). [صفحه 300] و اما الایه التی عم بها العرب فهو قوله تعالی: (و اذكروا نعمه الله علیكم اذ كنتم اعدا فالف بین قلوبكم فاصبحتم بنعمته اخوانا و كنتم علی شفا حفره من النار فانقذكم منها كذلك یبین الله لكم آیاته لعلكم تهتدون). فیا لها نعمه ما اعظمها ان لم تخرجوا منها الی غیرها و یا لها من مصیبه ما اعظمها ان لم تومنوا بها و ترغبوا عنا. فمضی نبی الله و قد بلغ ما ارسل به فیالها مصیبه خصت الاقربین و عمت المومنیت لم تصابوا بمثلها و لن تعاینوا بعدها مثلها. فمضی لسبیله و ترك كتاب الله و اهل بیته امامین لایختلفان و اخوین لایتخاذلان و مجتمعین لایتفرقان....[5] . [صفحه 301]
... خداوند سبحان، محمد را به نبوت برانگیخت در حالی كه شما در بدترین حال می زیستید: در میان شما كسانی بودن كه به سگان خود غذا می خوراندند، اما فرزندان خود را می كشتند! به غارت و چپاول دیگران می رفتند و چوپان باز می گشتند خیمه و قبیله خود را غارت شده می یافتند.
صفحه 298، 299، 300، 301.